Prawidłowe odżywienie rzepaku azotem w dużym stopniu wpływa na poziom uzyskiwanych plonów. Azot stosowany wczesną wiosną jest podstawą do szybkiej regeneracji roślin po zimie. Pierwsze nawożenie azotem należy wykonać tuż przed wiosennym ruszeniem wegetacji, stosując 50–75% dawki całkowitej. Drugą dawkę 25–50% dawki całkowitej, w zależności od sytuacji należy zastosować do maksymalnie 2 tygodni po pierwszym zabiegu. Przyjmuje się, że powinna być ona zastosowana nie później niż na 4 tygodnie przed kwitnieniem.
Celem stosowania pierwszej dawki azotu jest uzupełnienie zasobów glebowych azotu, czemu sprzyja wilgotna gleba i przenikanie azotanów w głąb profilu glebowego, regeneracja i stymulacja wzrostu systemu korzeniowego oraz stymulacja aktywności pączków wierzchołkowych (liście, pędy boczne).
Celem stosowania drugiej dawki azotu jest unikanie niedoboru azotu w okresie, w którym kształtuje się struktura przyszłego plonu w zakresie ustalenia liczby pędów bocznych, które decydują o plonie oraz liczby zawiązków kwiatowych i ich żywotności.
Ważne jest, aby nie opóźniać w rzepaku drugiej dawki azotu, ponieważ zbyt późno wykonane nawożenie azotem, zwiększa podatność roślin na wyleganie, opóźnia i przedłuża kwitnienie, a także powoduje zbyt bujny rozwój wegetatywny. W konsekwencji opóźnienie nawożenia azotem prowadzi do spadku plonu.
W prawidłowo prowadzonym łanie zasadnicza faza akumulacji azotu kończy się na początku kwitnienia. Do tej fazy rośliny pobierają około 85% całkowitej ilości azotu, niezależnie od wytworzonego plonu nasion. Pozostałe ilości azotu rzepak pobiera w fazie kwitnienia i zużywa do wzrostu organów generatywnych. Niedobór azotu w fazie kwitnienia, o ile występuje, ma niewielkie znacznie dla przyszłego plonu nasion. Znacznie bardziej niebezpieczny jest nadmiar składnika, gdyż niepotrzebnie pobudza roślinę do tworzenia nowych liści i pędów kwiatonośnych, co zawsze odbywa się kosztem pędów, a zwłaszcza łuszczyn już wytworzonych.
