Kiła kapusty jest najgroźniejszą chorobą roślin kapustnych. Sprawca tej choroby – grzyb Plasmodiophora brassicae poraża ponad 200 gatunków roślin, głównie z rodziny kapustowatych, np.: rzepak ozimy i jary, kapustę głowiastą, kapustę pekińską, kalafior, kalarepę, brukselkę, brokuł, brukiew, rzepę, gorczycę, rzepik oraz liczne chwasty (tasznik pospolity, tobołki polne, stulichę psią, rzodkiew świrzepa).
Kiła kapusty występuje w wielu rejonach kraju i staje się coraz powszechniejsza.
Źródłem porażenia jest głównie zakażona gleba, w której patogen może przetrwać nawet przez 10 lat w postaci bardzo trwałych zarodników przetrwalnikowych.
Pierwsze objawy choroby mogą wystąpić już po 5-6 tygodniach od siewu w postaci białokremowych narośli na korzeniach głównym i (lub) bocznych. Są to kuliste, maczugowate, palczaste narośla (guzy). Mogą być pojedyncze, duże lub liczne i drobne, na ich powierzchni nie obserwuje się włośników. Początkowo są one jasne, suche, białokremowe, stopniowo brunatnieją, gniją i rozpadają się. Na nadziemnych częściach porażonych roślin następuje zahamowanie wzrostu, więdnięcie, chloroza i ich zamieranie.
Czynnikami sprzyjającymi rozwojowi kiły kapusty są m.in. umiarkowana temperatura powietrza i gleby (optymalnie 22–24°C), wysoka wilgotność, kwaśne gleby. Patogen może być przenoszony wraz z fragmentami porażonych roślin, z ziemią przyklejoną do kół maszyn rolniczych, z obornikiem, z wodą gruntową, deszczem oraz wiatrem.
W ograniczaniu porażenia rzepaku przez kiłę kapusty duże znaczenie ma stosowanie prawidłowej agrotechniki, w tym:
– odpowiednio długa przerwa w uprawie roślin z rodziny kapustowatych na tym samym polu (na glebach zagrożonych powinna ona wynosić co najmniej 7–10 lat)
– uprawianie gatunków niebędących żywicielami kiły kapusty, np. zbóż, buraków, ziemniaków
– niszczenie chwastów z rodziny kapustowatych
– wapnowanie przed ponownym siewem rzepaku (kwaśny odczyn gleby sprzyja kiełkowaniu zarodników sprawcy choroby, natomiast odczyn zasadowy hamuje ich kiełkowanie)
– ograniczanie zabiegów uprawowych na terenach zagrożonych do niezbędnego minimum
– poprawa struktury gleby (m.in. odpowiednie zmeliorowanie)
– unikanie wczesnego siewu
– usuwanie resztek gleby z maszyn i kół ciągników używanych na porażonych plantacjach i ich dezynfekcja
– systematyczna kontrola pól (ewidencja miejsc, gdzie pojawiły się chore rośliny)
– dobór odmian o podwyższonej odporności na tę chorobę.
