Instytut Ochrony Roślin – PIB w Poznaniu informuje, że w ostatnich dniach w pułapce ssącej (aspiratorze Johnsona) w Sośnicowicach odnotowano początek migracji jesiennych mszyc. Należy obserwować plantacje ozimin (zboża, rzepak) pod kątem ich obecności, ponieważ są wektorami wirusów i mogą rozprzestrzeniać wirusy powodujące groźne choroby roślin uprawnych.
Mszyce
Mszyce szybko się namnażają i mogą bardzo długo nalatywać i rozwijać się na rzepaku – szczególnie podczas ciepłej jesień. Najgroźniejszy w skutkach jest liczny pojaw w pierwszych fazach rozwojowych rzepaku. Osobniki dorosłe są uskrzydlone, ciemnobrunatne. Mają skrzydła przezroczyste i długie. Osobniki bezskrzydłe są zielonożółte.
Jak informuje IOR na roślinach rzepaku odnotowano również aktywność takich szkodników jak:
Śmietkowate (kapuściana, kiełkówka i glebowa)
Śmietka kapuściana stanowi obecnie największe zagrożenie dla rzepaku ozimego w okresie jesiennej wegetacji. Larwy żerują na korzeniach i szyjce korzeniowej. Objawami żerowania są widoczne na korzeniach i szyjce korzeniowej ciemne przebarwienia, nadgniłe miejsca zamieranie korzeni bocznych, a także powstałe chodniki z obumarłą tkanką, w których znajdują się larwy. W przypadku silnego uszkodzenia wzrost roślin zostaje zahamowany, a w skrajnych przypadkach rośliny zamierają. Uszkodzone rośliny są także bardziej wrażliwe na przemarzanie, niekiedy wylegają i wcześniej dojrzewają. Uszkodzenia są bramą wejścia dla sprawców chorób.
Gnatarz rzepakowiec
Jest to jeden z groźniejszych dla rzepaku szkodników. Jego larwa jest początkowo szarozielona, później czarna z czarną głową. Ma trzy pary odnóży tułowiowych i osiem par odnóży odwłokowych. Wyglądem przypomina nieco gąsienicę motyla. Owad dorosły to błonkówka długości około 6–8 mm z dwiema parami błoniastych skrzydeł o rozpiętości ok. 14 mm. Głowa czarna, tułów i odwłok – czerwonożółte, zwykle pomarańczowe. Na tułowiu widoczny czarny wzór. Żerowanie starszych gąsienic na górnej stronie liści może prowadzić do całkowitych gołożerów.
Pchełka rzepakowa
Rozwija jedno pokolenie w roku. Chrząszcze żerują na blaszce liściowej wygryzając niewielki otwory. Przy dużej liczebności chrząszczy może dojść do znacznego ograniczenia powierzchni asymilacyjnej liści i liścieni. Zasadnicze zagrożenie powodują larwy, które wygryzają i drążą korytarze w głównych nerwach liści, ogonkach liściowych i pędach. Uszkodzone rośliny są bardziej podatne na przemarzanie a same uszkodzenia są bramą wejścia dla sprawców chorób.
Miniarki
Miniarka kapuścianka rozwija 2-3 pokolenia w roku. Ostatnie pokolenie wylatuje w sierpniu i wrześniu, samice składają jaja a larwy żerują do późnej jesieni, następnie zapoczwarczają się na zimowanie. Początkowo larwy żerują wewnątrz liści wyjadając tkankę miękiszową pomiędzy dolną i górną skórką blaszki liściowej. W ten sposób powstają charakterystyczne miny. Następnie larwy wgryzają się do ogonków liściowych, gdzie mogą żerować do późnej jesieni. W wyniku uszkodzeń zaatakowane rośliny są słabsze, liście żółkną a przy znacznych uszkodzeniach cała roślina zamiera.
Instytut Ochrony Roślin – PIB w Poznaniu przypomina, że należy regularnie lustrować plantacje rzepaku na obecność tych agrofagów.
