Do chorób występujących jesienią na rzepaku należą: sucha zgnilizna kapustnych, zgnilizna twardzikowa, czerń krzyżowych, a niekiedy też zgorzel siewek, szara pleśń oraz lokalnie kiła kapusty. Jednak najgroźniejsza dla rzepaku jesienią jest sucha zgnilizna kapustnych.
Sucha zgnilizna kapustnych jest powodowana przez dwa gatunki grzybów: Leptosphaeria maculans i L. biglobosa (st. konidialne Phoma lingam). Źródłem infekcji są głównie niezniszczone resztki pożniwne z poprzedniego sezonu, na których tworzą się owocniki. W miejscu zakażenia na liściach powstaje jasna, sucha plama z ciemnymi skupiskami zarodników konidialnych, które rozprzestrzeniają się na kolejne liście i łodygi. Po skiełkowaniu zarodnika grzybnia przerasta tkanki liścia, ogonek liściowy, a następnie szyjkę korzeniową. Źródłem porażenia mogą być również nasiona, samosiewy i chwasty z rodziny kapustowatych.
Nasilenie suchej zgnilizny kapustnych wzrasta w warunkach dużej wilgotności i umiarkowanej temperatury, w przypadku nieprawidłowego zmianowania, na odmianach o mniejszej odporności, przy dużej gęstości siewu.
Ograniczaniu występowania choroby sprzyjają właściwa agrotechnika (prawidłowe zmianowanie, dokładne i głębokie przyoranie resztek pożniwnych), izolacja przestrzenna, dobór odmian o podwyższonej odporności, prawidłowa gęstość siewu, racjonalne nawożenie, ochrona roślin przed uszkodzeniem oraz zwalczanie szkodników.
Próg ekonomicznej szkodliwości jesienią to 15 (20)% roślin z pierwszymi objawami choroby.
Wykaz środków do zwalczania suchej zgnilizny kapustnych dostępny pod linkiem:
https://akademiarzepaku.pl/wp-content/uploads/2021/03/program_choroby.pdf
