Jedną z trzech głównych chorób okresu kwitnienia rzepaku jest czerń krzyżowych. Jej rozwojowi sprzyjają: podwyższona wilgotność, uszkodzenia roślin wywołane przez szkodniki, np. chowacza podobnika i pryszczarka kapustnika, a także zbyt gęsty siew i brak odpowiedniego płodozmianu.
Objawy na roślinie
Objawy czerni krzyżowych na liściach to owalne plamy, jasnobrunatne lub brunatne nieco zagłębione z żółtą obwódką. Na łodydze plamy są podłużne, ostro ograniczone, czarne lub bladoszare z wyraźnym brzegiem, pojawiają się na pędzie głównym i pędach bocznych. Na łuszczynach podłużne lub owalne, czarne, zagłębione plamy; w przypadku nasilenia choroby łuszczyny przedwcześnie zasychają i pękają.
Źródło infekcji i cykl rozwojowy choroby
Źródłem infekcji pierwotnej są nasiona, resztki pożniwne i samosiewy rzepaku, na których znajdują się grzybnia, trzonki i zarodniki konidialne. W okresie wegetacji choroba rozprzestrzenia się za pomocą zarodników konidialnych (Alternaria spp.) przenoszonych przez wiatr i deszcz.
Czynniki sprzyjające rozwojowi choroby
Występowaniu choroby sprzyjają podwyższona wilgotność i temperatura powietrza, brak odpowiedniego płodozmianu i izolacji przestrzennej od innych upraw rzepaku, uszkodzenia roślin przez maszyny, grad, szkodniki (np. chowacza podobnika, mszyce, pryszczarka), jak również nadmierne zagęszczenie roślin na plantacji.
Zapobieganie rozwojowi choroby
Występowanie choroby ogranicza właściwa agrotechnika, tj. dokładne przykrycie resztek pożniwnych, prawidłowy płodozmian, izolacja przestrzenna form jarych od ozimych, racjonalne nawożenie, niszczenie samosiewów rzepaku i chwastów z rodziny kapustowatych, zwalczanie szkodników, ochrona chemiczna przy użyciu zapraw nasiennych i fungicydów do opryskiwania roślin w trakcie wegetacji.
Źródło: „Rzepak 0zimy – choroby powodowane przez patogeny”
